اختلال تیک

اختلال تیک
تیک ها انقباضات عضلانی تکراری و سریعی هستند که منجر به تولید حرکات یا اصواتی غیر طبیعی شده و به صورت غیر ارادی تجربه می شوند که اغلب عضلات صورت و گردن را درگیر می کنند مانند چشمک زدن(تیک حرکتی) یا صاف کردن گلو(تیک صوتی).
مشهور ترین و شدید ترین اختلال تیک، اختلال توره است. در نصف تا دو سوم کودکان دچار اختلال توره، علایم تیک در طول دوره نوجوانی به طور کامل بر طرف می شود. اختلال توره در پسرها تقریبا ۳ برابر دخترها شایع است.
نشانه های اختلال توره:
– تیک های حرکتی متعدد و یک یا چند تیک صوتی وجود داشته باشد.
– تیک ها بارها در طول روز و هر روز در طول یک سال یا بیشتر روی داده باشد و زمان های بدون تیک بیشتر از ۳ ماه نباشد.
– تیک ها قبل از ۱۸ سالگی شروع شود.
– اختلال از اثرات دارو یا اختلالات طبی عمومی نباشد.
تیک ها می تواند به اشکال زیر تظاهر کند:
شکلک در آوردن، چین دادن به پیشانی، بالا بردن ابروها، چشمک زدن، پلک زدن، در هم کشیدن بینی، غنچه کردن دهان، نشان دادن دندان ها، گاز گرفتن لب ها و سایر قسمت های بدن، بیرون آوردن زبان، جلو آوردن فک، تکان دادن سر به پایین یا بالا، نگاه کردن از گوشه چشم، چرخش سر، حرکات پرتابی دست و بازو، بالا انداختن شانه ها، تکان دادن پا زانو یا انگشت پا، سکسکه، آه کشیدن، خمیازه کشیدن، بالا کشیدن بینی، فوت کردن، تنفس با آب و تاب با آروغ زدن، صدای ملچ ملچ لبها، صاف کردن گلو.
شایع ترین تیک اولیه چشمک زدن است. برخی از افراد مبتلا به تیک می توانند تیک خود را برای چند دقیقه تا چند ساعت سرکوب کنند. تیک ها ممکن است در خواب، آرامسازی یا فعالیت تخفیف یابد. نیمی از مبتلایان به اختلال توره دچار کم توجهی/بیش فعالی نیز هستند همچنین ۴۰% از افراد مبتلا به اختلال توره دچار اختلال وسواس هم هستند.
درمان:
رفتار درمانی و دارو درمانی در درمان اختلال توره موثر است. در صورت مشاهده علائم فوق برای تشخیص و درمان به روانشناسان و روانپزشکان مراجعه شود.
*نویسنده: روانشناس و رواندرمانگر خانم آناهیتا عطایی